Ο Σπύρος Σηφογιωργάκης γνωστότερος και ως «Φάρος της κρητικής μουσικής» γεννήθηκε το 1930 στο χωριό Αγαλιανός της επαρχίας Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου και σε ηλικία 17 χρονών απόκτησε την πρώτη του λύρα.
“Λύρα ήθελα και προσπαθούσα να μάθω από μικρός, αλλά δύσκολες οι συνθήκες βλέπεις κι ήταν αυτή μου η επιθυμία κάτι σαν όνειρο” είχε πει ο ίδιος σε μια συνέντευξή του στο κρητικό περιοδικό «Στιγμές».
Στην ίδια συνέντευξη αναφέρεται στα πρώτα του βήματα και στη συνέχεια στην πραγματοποίηση του ονείρου του λέγοντας: «το 1948, σε ηλικία 18 ετών, γνώρισα τον Αλέκο τον Καραβίτη, έναν μεγάλο καλλιτέχνη της λύρας για εκείνη την εποχή ο οποίος όμως έμενε στην Αθήνα. Μου πρότεινε να πάω μαζί του και μου υποσχέθηκε ότι θα με κάνει ξεφτέρι στη λύρα. Πήγα, αλλά οι συνθήκες διαβίωσης ήταν τόσο δύσκολες που αναγκάστηκα να πέσω με τα μούτρα στη δουλειά και ν’ αφήσω, για ένα διάστημα τ’ όνειρο στην άκρη.
Όταν αργότερα κατέβηκα στην πατρίδα, μπήκα για ένα χρόνο στη δούλεψη ενός χωριανού μου μόνο και μόνο για να μου πάρει μια λύρα. Εν τω μεταξύ, ήρθε ο καιρός να πάω φαντάρος κι είχα τη μεγάλη τύχη να υπηρετήσω στις Μοίρες όπου, και με μεγάλη ευγνωμοσύνη το λέω, οι Μοιριανοί εκείνης της εποχής, πολύ μερακλήδες άνθρωποι, με το μεράκι τους και την ηθική τους υποστήριξη με έκαναν λυράρη. Όταν απολύθηκα από το στρατό, αποφάσισα ότι θα ασχοληθώ επαγγελματικά με τη λύρα και με τίποτα άλλο…».
Το 1955 τελειώνοντας τη στρατιωτική θητεία του έχει ήδη δημιουργήσει τη φήμη του καλού λυράρη, που αρχίζει να απλώνεται σ’ ολόκληρη την Κρήτη αρχικά και εκτός του νησιού στη συνέχεια. Αργότερα, βγαίνει και εκτός Ελλάδος με πρώτο του σταθμό, παρέα με τον Γιάννη Μαρκογιαννάκη, το 1ο φεστιβάλ νέων στο Ελσίνκι, συνοδεύοντας χορευτικό κρητικό συγκρότημα που απέσπασαν το 1ο βραβείο.
Ακολουθεί ταξίδι στην Αμερική, όπου ηχογραφείται ο πρώτος δίσκος, «Ο Φάρος» και εκεί γνωρίζεται με τον πρόεδρο Τρούμαν, απ’ τον οποίο παραλαμβάνει τιμητικό βραβείο. Ακολουθούν και άλλες δισκογραφικές επιτυχίες όπως: «Δεν έχω άλλα Δάκρυα», «Το γράμμα», «Ο άτυχος», «Η κολασμένη σου ψυχή», «Το τραγούδι της μάνας», «Στη Γερμανία μακριά», «Έχεις δικαίωμα να κλαις» κ.ά.
Είχε συνεργασθεί κατά καιρούς με παραγωγούς κινηματογραφικών ταινιών και μουσικά κομμάτια του πρωταγωνιστούσαν σε ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου όπως στη «Νεράιδα και το Παλικάρι» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και το «Ευτυχώς χωρίς δουλεία» με τον Γιάννη Γκιωνάκη.
Πεθανε 12 Μαρτιου 2013 σε ηλικια 83 χρονων.